تاثیر استفاده از کفی بافت دار بر پیچیدگی نوسانات مرکز فشار سالمندان با سابقه افتادن

مقدمه و اهداف افزایش سن با کاهش پیچیدگی در سیستم های بیولوژیکی از جمله سیستم کنترل پاسچرال همراه است. سیستم سوماتوسنسوری نقش مهمی در پیچیدگی این سیستم دارد که با افزایش سن از قابلیت اطمینان ورودی های این سیستم کاسته می شود. بنابراین مداخلاتی که با افزایش ورودی های حسی، پیچیدگی فیزیولوژیکی سیستم کنترل پاسچرال را افزایش دهد؛ می تواند باعث افزایش عملکرد تعادلی و کاهش خطر افتادن شود.  مواد و روش ها در این مطالعه 8 فرد سالمند با سابقه افتادن با متوسط سنی (53/3±) 25/66  سال به روش نمونه گیری غیر احتمالی ساده انتخاب شدند و پیچیدگی نوسانات مرکز فشار آنان در وضعیت های مختلف با و بدون کفی و با چشم باز و بسته با استفاده از متغیر آنتروپی تقریبی اندازه گیری شد.  یافته ها استفاده از کفی بافت دار افزایش معناداری در مقدار آنتروپی تقریبی در جهت داخلی-خارجی در سالمندان با سابقه افتادن ایجاد کرد. آنالیز post-hoc بین آنتروپی تقریبی داخلی- خارجی شرایط مختلف وضعیتی نشان داد که پارامتر آنتروپی تقریبی داخلی- خارجی افزایش معناداری را در وضعیت چشم بسته با کفی نسبت به وضعیت چشم بسته بدون کفی داشته است (004/0=p). این پارامتر در وضعیت چشم بسته با کفی نسبت به وضعیت چشم باز بدون کفی نیز افزایش معناداری داشت (001/0=p).  نتیجه گیری از آنجایی که استفاده از کفی بافت دار پیچیدگی نوسانات پاسچرال را افزایش داد، می تواند در سالمندان با سابقه افتادن به عنوان یک مداخله تعادلی جهت کاهش خطر افتادن استفاده شود.   کفی بافت دار، کنترل پاسچرال، پیچیدگی، افتادن، سالمندی، سوماتوسنسوری